Biznes i organizacje społeczne mogą współpracować na wiele sposobów. Jedną z opcji kooperacji jest mentoring, czyli dzielenie się praktyczną wiedzą i doświadczeniem pracowników firm na rzecz stowarzyszeń, fundacji czy spółdzielni socjalnych.

Reprezentanci sektora społecznego słysząc słowo biznes od razu mają na myśli pieniądze, które mogą pozyskać. Tymczasem, pracując od wielu lat z biznesem wiem, że coraz bardziej istotna dla firm jest współpraca oparta na dzieleniu się doświadczeniami, zaś finansowanie jest dopełnieniem tej współpracy. Warto więc planować współpracę międzysektorową szerzej i uwzględniać różne zasoby: produkty, sprzęt firmy, jej środki transportu, magazyny, zaangażowanie pracowników i finanse (kolejność nieprzypadkowa).

Jako działacze, oprócz realizacji misji społecznych naszych organizacji, napotykamy na zadania związane z planowaniem działań, pozyskiwaniem środków, wprowadzeniem nowych rozwiązań usprawniających pracę czy budowaniem rozpoznawalności naszych projektów. Aby te zadania sprawnie i skutecznie realizować warto korzystać z doświadczeń biznesu z wykorzystaniem mentoringu, realizowanego w ramach wolontariatu kompetencji przez coraz więcej firm. Jak taka współpraca może wyglądać w praktyce przestawiam w niniejszym artykule.

Zasady współpracy

Mentoring jest stosunkowo nową formą działalności nakierowanej na wzmacnianie organizacji społecznych z udziałem liderów biznesowych. Aby przyniosła nam korzyści warto skorzystać z poniższych zasad.

1. Decyzja o współpracy mentorskiej wynika z diagnozy potrzeb organizacji społecznej oraz przekonania i wewnętrznej motywacji obu stron.
2. Czas trwania współpracy jest ustalany na początku kooperacji. Optymalny okres relacji mentorskiej obejmuje 1-3 lata oraz regularne np. raz w miesiącu spotkania. Relacja może zostać przedłużona decyzją obu stron.
3. Podstawą komunikacji są spotkania bezpośrednie, szczególnie na początku współpracy. Kontakty mogą odbywać się z wykorzystaniem środków komunikacji na odległość.
4. Mentor i mentee przekazują sobie informacje o wszelkich ograniczeniach mogących wpływać na proces mentoringu.
5. Relacje między mentorem i mentee (osoba korzystająca ze wsparcia) oparte są na wzajemnym zaufaniu i najlepszych intencjach w dzieleniu się wiedzą i doświadczeniami. Partnerzy są otwarci na konstruktywne informacje zwrotne.
6. Na początku współpracy konieczne jest określenie celów. Cele winny być konkretne, mierzalne i ustalone w czasie. Istotne jest, by cele odpowiadały na kluczowe deficyty organizacji społecznej i były przez nią postrzegane, jako istotne do rozwoju.
7. W części spotkań mentora z mentee może uczestniczyć doradca np. ośrodka wsparcia organizacji społecznych lub ośrodka wsparcia ekonomii społecznej, usprawniając komunikację między partnerami oraz zwiększając szanse na wdrożenie ustaleń.
8. Podstawowe metody pracy mentora opierają się na aktywnym słuchaniu, wykorzystywaniu otwartych pytań, mapowaniu myśli, wsparciu procesu analizy możliwych rozwiązań, pomocy w określaniu możliwych scenariuszy działania, wzmacnianiu potencjału mentee.
9. Mentorzy mogą zapewnić pomoc w nadaniu struktury nowym pomysłom i rozwiązaniom oraz w zwiększaniu ich efektywności (np. w rozwoju modelu biznesowego, wprowadzaniu nowego produktu na rynek, usprawnieniu zarządzania i/lub komunikowania). Mogą również wskazywać na potencjalne zagrożenia, rozpoznawać ukryte możliwości rozwoju oraz wspierać w poszukiwaniu rozwiązań w odpowiedzi na strategiczne i bieżące wyzwania. W miarę możliwości mogą dzielić się kontaktami.
10. Lider organizacji społecznej wywiązuje się, przy wsparciu swojego zespołu, z ustaleń poczynionych podczas mentoringu.
11. Mentorzy nie prowadzą działań operacyjnych, nie kierują projektami i nie stosują mikrozarządzania. Mentorzy, o ile obie strony nie uzgodnią inaczej, nie angażują się w bezpośrednią działalność organizacji, które wspierają.
12. Mentorzy nie ponoszą odpowiedzialności za wdrożenie i rezultaty rozwiązań wprowadzonych w trakcie trwania współpracy.
13. Strony zobowiązują się do traktowania wszystkich otrzymywanych i udostępnianych informacji, jako poufnych. Partnerzy nie ujawniają pozyskanych informacji osobom trzecim, o ile obie strony nie postanowią inaczej.

Mentoring stanowi stosunkowo nową formę wspierania rozwoju organizacji społecznych. Z pewnością potrzeba czasu na jego rozwój i szersze stosowanie. Może być też dobrym początkiem współpracy z biznesem, który z czasem przełoży się na finanse organizacji społecznej.

Zasady mentoringu powstały na bazie doświadczeń Stowarzyszenia Centrum PISOP: współpracy mentorskiej liderów wywodzących się z sektora biznesu podczas 6 lat realizacji Leszczyńskiego Ośrodka Wsparcia Ekonomii Społecznej, a także 8-letniego działania Programu Social Business Accelerator Polskiego Stowarzyszenia Inwestorów Kapitałowych.

dr Ewa Gałka
Stowarzyszenie Centrum PISOP

Fot. archiwum prywatne